Puber op school

Heey!

Hallo, je bent nu mijn eerste wekelijkse dagboek aan het lezen. Ik weet van mezelf dat ik het nooit kan volhouden om het dagelijks te doen. Ik heb het erg druk met school. Ik zit op het moment op de helft van 4 HAVO en doe er erg mijn best voor maar ik moet hard werken voor goede cijfers.

Net de toetsweek achter de rug, en het rapport staat voor de deur. Spannend, hoewel ik mijn gemiddelde cijfers al lang weet. Mijn ouders willen bij ieder rapport mijn mentor spreken, in een tien-minuten-gesprek weet je wel. Echt onzin maar ze willen graag horen hoe het gaat enzo. Soms irriteer ik me daar wel aan. Ik weet van mezelf dat ik erge faalangst heb, en niemand weet dat. Ook ben ik een beetje bang voor mensen. Ik ben super onzeker, en nu denk je vast: oh die is bang voor kretiek, maar dat ben ik dan weer niet. Een presentatie houden voor de klas, daarbij schijt ik bijna in mijn broek, want voor de klas staan vind ik vreselijk. Al die ogen die naar je kijken.

Nouja, op school heb je nou eenmaal puberproblemen. Ruzies met vriendinnen en liefde, of liefdes verdriet. In meer loggys van mij ga ja daar waarschijnlijk veel meer over lezen.

Nu ga ik verder aan mijn huiswerk, ik hoop snel weer te loggyen!

Liefs Hannah

Een hart van steen

Heee iedereen.

Ik ben Hannah en ik heb het boek 'Een hart van steen' van Renathe Dorrestein gelezen. Bij dat boek moest je een verslag schrijven en verwerkingsopdrachten maken. Daarbij kon je kiezen uit een fotocollage maken, een rap schrijven, een animatie maken, of een blog schrijven. Ik heb zoals je al leest voor het laatste gekozen. De bedoeling is dat ik vanuit de hoofdpersoon van het boek een verhaal ga schrijven. Voor diegene die het boek niet hebben gelezen een kleine samenvatting van waar het over gaat, maar ik adviseer het boek gewoon ook zelf te gaan lezen!

De hoofdpersoon is Ellen. Ze heeft een grotere broer en zus, en een kleiner broertje. Ze heeft een vader en een zwangere moeder. Haar moeder bevalt van haar vijfde kind, genaamd ida. Ze doorlopen moeilijke periodes en haar moeder raakt een beetje gek in haar hoofd. Uiteindelijk heeft moeder het hele gezin inclusief zichzelf vermoord, behalve Ellen en haar jongere broertje. Je kunt dus wel begrijpen hoe verdrietig Ellen is. In de volgende alinea schrijf ik een bericht dat van haar zou kunnen zijn.

Lieve lezers, Ik weet het echt niet meer hoor. Carlos is in zijn pleeggezin en ik weet niet hoe het met hem gaat, ik heb geen contact meer met hem. Zelf ga ik bijna bevallen, nog maar 3 weekjes. Voor de bevalling zelf ben ik niet bang, maar voor wat daarna komt. Ik ben natuurlijk alleenstaand moeder, en ik ben bang dat ik net zoals mijn moeder word. Mijn moeder is altijd geweldig geweest tot de bevalling van ida. Ik heb natuurlijk wel haar genen.. Ik huur nu tijdelijk een huisje voor mij en de baby. Het ouderlijk huis geeft me kille gevoelens. Ik zie de moord nog voor me. Kester en Sybille met een zak over hun hoofd. En voor hun op tafel 3 schaaltjes waarvan er nog maar een vol met pillen ligt. De rest is genomen door hun. Op de bank zit mijn moeder, en op haar schoot ligt vader. Allebei dood, ook door de pillen (van moeder). In de vuilnisbak ligt ida. En onder de tafel bij Kester en Sybille hoor ik Carlos proesten en hoesten. Ik help hem, en ik weet zeker dat als ik niet optijd was, hij was gestikt in de pillen. Nu besef ik dat mijn moeder met z'n alle naar de hemel wil gaan, samen. Maar op dat  moment realiseer je dat niet. Ik was bang en vluchtte met Carlos naar de kelder. Waar ik bang voor was wist ik niet. Het voelde trouwens ook niet bepaald veilig in de kelder. Het was er donker en er was weinig zuurstof. Carlos had nogsteeds moeite met adem halen. Hij had nog het gevoel dat de pil achter in zijn kleine dunne keeltje zat.

Zoals je hoort weet ik alles nog precies. Ik weet ook zeker dat het nooit meer uit mijn hoofd gaat. Spijtig, want niemand hoort dit mee te maken. Het was vreselijk, ik had wel dood kunnen zijn. Maar aan de andere kant ben ik wel blij dat ik het heb meegemaakt. Want het heeft me gevormt tot wat ik nu ben. Ja, inderdaad, ik ben angstig, maar ik ben ook sterk, en ik kijk anders naar mensen die mij liefhebben. Ik onderschat mensen niet maar heb wel snel vooroordelen. Ik raak snel gestresst maar ik voel me prima zo. Ik wil ook niets aan mezelf veranderen. Ik had natuurlijk wel graag mijn grote lieve vader bij me gehad, en mijn broer Kester die niet kan tellen, en mijn mooie zuster Sybille, met haar lange gevlochten haar en sproeten op haar wangen. Ik mis hun zo. En natuurlijk mijn moeder ook. Na al die jaren heb ik haar vergeven. Ook ida de rotbaby had ik graag levend gezien. Helaas is dit allemaal niet mogelijk. Ik had graag gewild dat mijn moeder bij mijn bevalling was geweest, nu moet ik het allemaal doen op eigen kracht, en heb ik niemand om op te leunen. Nergens een schouder om op te huilen. Alle mensen in de buurt lopen met een boog om me heen. Alsof ze verwachten dat ik ook iemand, of mezelf ga vermoorden. Mensen snappen niet dat ik anders ben. Ik ben ook een mens en ik heb sociaal contact van andere mensen nodig. Dat mensen mij ontwijken voelt eenzaam. Af en toe komt Carlos op bezoek, maar ik kan toch niet vragen of hij bij mijn bevalling wil zijn? Of moet ik de gok wagen en hem een brief sturen? Kan geen kwaad toch?

Lieve Carlos, oftewel  Michiel.

Hoe is het in het pleeg gezin? En hoe gaat het verder met je? Ik mis je en wil je graag snel zien. Ik heb een nieuw huisje, gehuurd voor mij en de aanstaande baby. Want ja, die komt er ook weer bijna aan. Nog maar 3 weken. Ik had als klein meisje al de droom dat onze moeder bij de bevalling zou zijn, en oma zou worden, maar dat gaat dus niet. Ik wilde je vragen of je in de carnavals vakantie komt logeren, en dan bij mijn bevalling wilt zijn, en me wilt steunen, want ik kan het niet alleen.

Ik hoop dat ik snel een brief van je terug krijg. Ik hou van jou Carlos.

Liefs Ellen.

Dat heb ik naar mijn broertje gestuurd, en raad eens, een brief terug!

Lieve Ellen, oftewel de bouwsteen van ons voormalige gezin.

Het ging goed in het pleeg gezin. Maar ik ben nu al eenmaal 20 en ga het huis uit. Ik heb al wat geld gespaard maar nog niet genoeg voor een huis. Daarom vind ik het super om bij jou te komen logeren in de vakantie. En misschien dat ik nog wat langer blijf, als dat mag. Ik mis jou ook ontzettend en heb nooit de moed gehad om je vaker op te zoeken. Ben je zenuwachtig voor de bevalling? Ik ga je steunen, helpen, en je kunt op me leunen. Ik sleep je erdoor heen en het komt goed. Mama had ook echt oma willen zijn voor jou baby, en dat is ze, vanaf boven. Ik hou van jou Ellen, en ik ben je ontzettend dankbaar dat je mijn leven hebt gered, en dat we samen onderdoken in de kelder. Je bent lief, ik mis je, en voel me ook eenzaam. Ik kom zo snel mogelijk naar je toe!

Liefs Carlos.

Wauw, ik had hem veel eerder een brief moeten sturen. Maarja ik was bang. bang dat hij me niet wilde zien, omdat ik heb heb moeten afstaan aan bureau jeugdzorg, waardoor hij in een pleeggezin kwam. Hij wilde dat we samen gingen vluchten, en ik was zo zwak om dat niet te doen. Maar nu, nu ben ik blij dat het goed afloopt. Ik ga snel mijn computer afsluiten want mijn vliezen breken, en de weeën beginnen. Gelukkig is Carlos bij me!

Dag lieve lezers, Liefs Ellen.

Hallo, Hannah hier. Ik hoop dat jullie mijn bericht van Ellen leuk vinden. En dat jullie een goede indruk hebben gekregen van het boek. Het is wel een wat pessimistisch boek maar echt heel mooi, dus ik raad het aan!

Groetjes Hannah